Knabino-ReĜino Kontraŭ Orc-oj - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 2

  - La mondo estos surprizita,

  Premu nin gaja vampiro...

  Volo tordiĝas en la infero -

  Kaj pendi sur hundino!

  La knabo ridis kaj skuis sian sunbrunan muskolan kruron. La maleoloj de la princo estis ornamitaj per platenaj braceletoj, kaj trikoloraj trikoloraj ŝtonoj en formo de bela ornamaĵo. Sur siaj manoj li ankaŭ havis juvelaĵojn en formo de ora horloĝo kun ciferdiskoj. Kaj do, li havas nudan torson kun tre elstaraj muskoloj. Kaj ŝajnas, ke ie ŝi vidis tian nekutime muskoletan, eĉ laŭ la normoj de elfo, knabon de senprecedenca beleco. Jes, estas io konata pri li.

  Sed ĝis nun Ellifa ne povis memori.

  Ĉiuokaze. Ili estas sur flugilhavaj, flugantaj ŝipoj rapidantaj antaŭen al sia sonĝo. Kaj estos io interesa antaŭen!

  Sed drako aperis sur la ĉielo. Li aperis kiel diablo saltanta el flarbakujo. Kaj, grandegaj, ĝis dek du kapoj. Ĉi tiu, oni povus diri, estas la imperiestro de drakoj, la reĝo de ĉiuj reĝoj.

  Sed la militistoj ne panikiĝis kaj kriis al la knaboj, kiuj faris alarman bruon.

  Princo Eduardo ĉirpetis:

  - Ne maltrankviliĝu reĝino, ĉi tiu estas nia bona aliancano! Pli precize, majstro!

  La flugantaj ŝipoj ŝvebis en la aero. La drako flugis al ili. Grandega, kiel kursa aviadilo, kaj ĉiu flugilo ampleksas cent metrojn.

  Krome, la skvamoj de la drako brilas per miksaĵo de oro, arĝento, plateno kaj smeraldoj. Jes, majesta belulo, vi nenion diros.

  Jen lia buŝo malfermiĝis, oni vidos ion diri.

  Elifa nevole ŝtopis la orelojn, timante surdigan muĝon. Sed la voĉo de grandega reptilio subite montriĝis milda kaj, oni eĉ povus diri, ina.

  - Mi ĝojas saluti vin, belaj knabinoj kaj kuraĝaj junuloj!

  Responde, la militistoj kaj junaj militistoj unuvoĉe kriis:

  - Gloro al la reĝino de Semirechye!

  La giganta ina drako jam pli laŭtas, tondras per ĉiuj dek du kapoj:

  - Gloro al herooj!

  Elipa ridetis. Ŝiaj dentoj ekbrilis pro marmanĝaĵo.

  La knaba princo flustris:

  - Nun, vi reĝino devas ion rekanti!

  La knabino frapis sian piedon per elegantaj altkalkanumaj ŝuoj kaj demandis:

  - Kaj kion kanti?

  Edward pepis ridetante:

  - Io heroa!

  La ina drako, aŭdante la vortojn de la knabo, kontraŭis:

  - Ne! Ĉiuj knabinoj devus kanti! Tuj kaj unuvoĉe!

  La knaba princo respondis:

  - Reprezentantoj de la forta sekso ankaŭ ne staros flanken!

  Dek du kapoj tuj bruegis per milda tono, sed surdege:

  - Kunkantu, kuraĝaj militistoj!

  Kaj grandega armeo de knabinoj kaj knaboj komencis fari romancon;

  Ni, militistoj de la plej bela Elfia,

  La granda lando kiu konkeris la tutan mondon...

  La kampoj estis irigaciitaj per roso de diamantoj,

  Festante radiantan festenon en batalo!

  Ni estos en eterna juneco, knabinoj,

  La knaboj ankaŭ ne estas minacataj de maljunaĝo ...

  Kaj la voĉo de junaj militistoj estas sonora,

  Kaj nia amikeco estas solida monolito!

  Sub la orkoj, la kuraĝaj knabinoj ne povas fleksi,

  Kruela urso ne formanĝos homojn...

  Kvankam la malamiko, kiel meleagro paŭcis,

  Sed la kruela reptilio, mortigu!

  Ni militistoj scias batali kuraĝe,

  Unio de damaska ŝtalo, ŝtalo kaj fajro...

  La animo de fajro, ne klaŭno,

  Kaj estos strikta puno por la orkoj!

  En nia patrujo estos paco kaj feliĉo,

  Knabinoj kaj knaboj surĉevalaj...

  La ĉielo kaj la tero estu en sia fiera potenco,

  Estos, sciu, sukceso al Satano!

  Ni naskiĝis por realigi fabelon

  Kaj al la malproksimaj steloj, mi scias, ni flugos...

  Kaj la malbono de la universo fariĝos polvo,