Gulliver Igaj Knabo - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 3

  La knabino kapjesis kun brila rideto.

  - Jes, vi havas bonan kanton, tamen mi volas, ke vi kantu pli!

  Gulivero kantis kun rideto:

  Kiel bela estas ĉio, kio estas Via,

  Mi aŭdas vian voĉon ĉie...

  En la koro de la dekstra mano de Dio kantas,

  Kaj flustras en la animon kiel maturiĝanta koloso!

  Ĉi tiuj estas montoj kovritaj de musko,

  Ĉi tiuj estas ondoj kun furioza ŝaŭmo...

  Ĝi estas varma sabla strando

  Jen la suno el la senfina universo!

  Tiam la knabino kolere frapis sian nudan piedon kaj interrompis Guliveron, demandante:

  - Kaj la malbelaj maljunulinoj, la kreaĵo de la Sinjoro Dio, kiuj ankaŭ estas belaj?

  Gulivero levis la ŝultrojn kaj komentis:

  - Se estas loĝantoj de aliaj mondoj kaj planedoj, kaj ili ne similas al ni, tiam ankaŭ ili, verŝajne, eble pensos, ke ni estas frenezulo. Cetere, eĉ rilate al la plej belaj knabinoj!

  La vicgrafino konsentis:

  - El la vidpunkto de la dialektiko - sonas logike!

  Gulivero kantis kun rideto:

  Lumis la Sinjoron Ĉiopova,

  Trovi Pacon en Kristo...

  Mi sentis, ke mi estas pekulo,

  Ke la Eternulo estas mia savanto!

  La knabino kapjesis kaj kantis, elmontrante la dentojn:

  Sur ĉiela trono

  La Ĉiopova Reĝo sidis...

  Per via granda volo

  Kristo regis nin!

  Ili krucumis Dion sur la kruco

  Jesuo preĝis al la Patro...

  Por ne juĝi nin severe,

  Peko pardonis nin ĝis la fino!

  Kompato estas senlima

  Li sendis sian Filon por morti...

  Servu al li Dion persone,

  Kaj ne kuraĝu morti!

  Kaj la knabinoj palpebrumis al sia ekvivalento.

  Gulivero notis:

  - Jes, ĝi estas bela. Poemoj, ni nur diru - ĝi estas bonega! Sed ĉu vi rekonas Jesuon Kriston kiel vian Sinjoron kaj Savanton?

  La knabino ridis kaj kantis:

  Jesuo perfekteco,

  Jesuo perfekta...

  De rideto al gesto

  Antaŭ ĉio laŭdo...

  Ho kia beno

  Ho kia beno

  Sciu, ke Dio estas perfekteco!

  Sciu, ke Dio estas ideala!

  Gulivero konfirmis:

  - Vi bone kantis ĝin, kaj esprime! Mi vidas grandan potencialon en vi.

  La knabino kantis kun ĝojo:

  En la vasteco de la mirinda patrujo,

  Hardita en batalo kaj laboro...

  Ni komponis ĝojan kanton

  Pri la Ĉiopova Dio kaj la gvidanto ...

  Dio Lumo estas la gloro de batalo,

  Dio Lumo de nia junulara flugo...

  Batalante kaj venkante per kantoj,

  Nia popolo sekvas la Sinjoron!

  Gulivero respondis ridetante:

  - Bonege vi kantas! Nur bonega!

  La knabino ridis kaj rimarkis:

  La kanto helpas nin konstrui kaj vivi,

  Ni kuraĝe rapidas promeni kun kanto...

  Kaj tiu, kiu trairas la vivon kun kanto,

  Li neniam, neniam malaperos!

  La infanoj marŝis laŭ la ŝtona vojo. Estis dolorige pro la faligitaj piedoj de la knabo, sed li eltenis kaj marŝis. Kaj la konversacio distrita de sufero.

  Krome, la fakto, ke vi havas ĉiujn viajn proprajn kaj junajn dentojn jam estas edifa. Kaj la juna korpo estas hardita kaj sana. Kaj ĉio ĉirkaŭe estas tia hela, radianta, freŝa percepto de la mondo.