Δυνάμωσε την Ψυχή σου - Архимандрит (Конанос) Андреас - Страница 18

Υπάρχει μια κληρονομικότητα. Υπάρχει μια εσωτερική προδιάθεση. Υπάρχει μια αγωγή που ο καθένας έχει δεχθεί. Υπάρχει μια αλλοίωση που έχει δεχθεί η ψυχή του. Καλή αλλοίωση ή και κακή επιρροή. Οπότε καταλαβαίνεις, ότι αυτό που είσαι είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες.

Όταν βλέπεις, δηλαδή, κάποιον που έχει έφεση και αγαπάει την πνευματική ζωή και διψάει η γη της καρδιάς του, μη βιαστείς να πεις: «Πολύ καλός άνθρωπος». Διότι δεν ξέρεις τις προϋποθέσεις που είχε αυτός. Και μπορεί αυτός ο καλός άνθρωπος, να έπρεπε να είναι πολύ πιο καλός. Με βάση τις προϋποθέσεις του. Και ο Θεός σ' αυτόν τον καλό να βλέπει ότι του λείπουν πολλά ακόμα. Αυτόν που εσύ θαυμάζεις! Και μπορεί εσύ που βλέπεις τον εαυτό σου να τεμπελιάζει, να ραθυμεί, να ζει σε ένα πνευματικό λήθαργο και να μη σου αρέσουν πολύ αυτά τα πράγματα, ο Θεός να σε επαινεί στους Αγγέλους Του και να λέει: «αυτός ο άνθρωπος, αυτή η ψυχή, αυτή η γη της καρδιάς του, κοίταξε! δέχθηκε αυτές τις σταγόνες, έστω λίγες σταγόνες από τη δική Μου θεϊκή βροχή!.. Αλλά αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο αβοήθητος δίπλα του, ήταν τόσο δύσκολο το περιβάλλον του, ήταν τόσο δύσκολος ο χώρος της εργασίας του, του σπιτιού του, οπότε πάλι καλά και αυτό που κάνει. Το βαθμολογώ αλλιώς». Αλλιώς βαθμολογεί ο Θεός!

Γι' αυτό ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Ότι σε αυτή την παραβολή ο Χριστός συγκρίνει τη γη αυτού του κόσμου, με τη γη της ψυχής μας. Ο Χριστός δεν κάνει κριτική. Δεν μαλώνει κανόναν. Δεν κάνει παρατηρήσεις. Απλώς περιγράφει. Γιατί περιγράφει; Για να μας πει ότι Εγώ, ως Θεός Παντοδύναμος, σας ξέρω. Ξέρω πώς δουλεύει η ψυχή σας, ξέρω όλες τις ψυχές· ξέρω αυτούς που έχουν πόθο, αυτούς που βαριούνται, αυτούς που τεμπελιάζουν, αυτούς που πνίγονται, αυτούς που καρποφορούν με υπομονή· σας ξέρω όλους. Σας ξέρω όλους και σας επισημαίνω τι βλέπω. Τι παρατηρώ. Τα υπόλοιπα είναι δικά σας.

Δηλαδή, ποια είναι τα δικά μας, Κύριε; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Τι μας μένει εμάς να κάνουμε; Και λέει ο Χριστός, νομίζω, σας μένει να νοιώσετε ένα δέος μπροστά στο γεγονός αυτό που λέγεται «σωτηρία»! Μπροστά στο γεγονός αυτό που λέγεται «πνευματική καρποφορία»! Σας τα λέω όλα αυτά με τις παραβολές Μου, για να έχετε μια εγρήγορση. Και μόνοι σας να καθίσετε να σκεφθείτε και να πει ο καθένας: «εγώ πού ανήκω; Η δική μου ψυχή πώς είναι, άραγε;» Δηλαδή, να φθάσεις πρώτα σε μια συνείδηση της πραγματικής καταστάσεώς σου. Να δεις τον πραγματικό σου εαυτό. Εσύ πώς είσαι; Ο μέσα σου κόσμος; Θέλεις; Σου αρέσουν αυτά τα πνευματικά; Διψάει η ψυχή σου; Λες: «Όχι και πολύ». Δηλαδή, αυτό που λένε μερικοί: «Από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει».

Μιλάς σε κάποιον και είτε του μίλησες είτε δεν του μίλησες, δεν κατάλαβε τίποτα. Κάνεις κήρυγμα, βλέπεις κάτω τόσο κόσμο· βλέπεις κάποια μάτια διψασμένα, ρουφάνε, και κάποια άλλα μάτια σαν να χτυπάνε πάνω τα λόγια σου και φεύγουν πάλι πίσω. Δεν καταλαβαίνουν. Άλλα μάτια αυτά. Είναι αυτό που λένε, έρχεται ο διάβολος παίρνει το λόγο του Θεού και χάνεται. Τίποτα δεν καταλαβαίνει ο άλλος. Δεν προβληματίζεται. Δεν καθρεπτίζεται να πει· αυτά που ακούω μήπως με αφορούν; Ακόυσα, ας πούμε, για την ταπείνωση, άκουσα για τον εγωισμό. Μήπως με αφορά; Μπα, τίποτα! Καμία σημασία. Δεν τον αγγίζουν τα λόγια… Μήπως είσαι έτσι;

Ή μήπως είσαι η άλλη κατηγορία που λέει. Η ψυχή σου, δηλαδή, με το που ακούς κάτι ωραίο ενθουσιάζεται, λες «πω πω! ωραίο». Ωραία αυτά τα πράγματα, να μάθουμε, να ακούσουμε.. Ενθουσιασμοί, υπέρ αισιοδοξία, όλα θα πάνε καλά, θα νικήσουμε, θα διορθωθούμε. Ναι, πάμε, πάμε. Πού είστε πάτερ, να έρθουμε να σας δούμε. Πού λειτουργείτε, πού μιλάτε, πού θα σας βρούμε. Ενθουσιασμοί. Για πόσο; Ένα πυροτέχνημα! Ανάβει το πυροτέχνημα. Πόσα δευτερόλεπτα; Γεμίζει ο ουρανός φώτα και μετά από λίγο, φςςς!.. σβήνουν όλα. Σκοτάδι, καπνός, στάχτη. Και πάλι τα ίδια. Και λες: «καλά, εσύ δεν είσαι που ήθελες να έρθεις να με βρεις, να εξομολογηθείς, να αγωνισθείς, να κοινωνήσεις, να διαβάσεις, να κάνεις αγώνα, να νηστέψεις;» Πού πήγαν αυτά; Εσύ έλεγες τότε, «θέλω και θα πάρω βιβλία και θα προσπαθήσω!» Πολύ φόρα είχες πάρει, βρε παιδί μου. Τόση φόρα. Πού πήγε αυτή η φόρα; Πού πήγε αυτή η φόρα, ε; Τώρα δεν κάνεις τίποτα. Σου έλεγα να κάνεις μια νηστεία Τετάρτη και Παρασκευή! Έλεγες, όχι μόνο Τετάρτη και Παρασκευή. Θα κάνω πιο πολλά. Και τώρα δεν κάνεις τίποτα. Τίποτα δεν κάνεις. Ούτε τη Μεγάλη Βδομάδα δεν θέλεις να νηστέψεις τώρα. Πού πήγε εκείνη η φόρα που είχες πάρει;

Ε, καλά· είναι απίστευτος ο Χριστός μας! Είναι μοναδικός! Υπέροχες λέξεις που διαλέγει και τα εξηγεί όλα αυτά. Και λέει: «Διά τό μή έχειν ρίζαν». Δεν είχε ρίζα ο πόθος σου. Και: «Διά τό μή έχειν ικμάδα». Δεν είχε ζωηρότητα μέσα, δεν είχε χυμούς, δεν είχε δροσιά να μεγαλώσει. Είχες ενθουσιασμό. Αλλά δεν είχες ρίζα. Ήσουν μια έκρηξη. Στιγμιαία· που έσβησε. Θα ήταν πολύ πιο καλό να κάνεις λίγο. Λίγο-λίγο κάθε μέρα, παρά πολλά πράγματα απότομα, και μετά τίποτα! Και να σβήσουν όλα…

Μετά οι Απόστολοι, οι Άγιοι, ρώτησαν τον Κύριο και Του είπαν· τι σημαίνει αυτό που λες; Αυτή την παραβολή μπορείς να μας την εξηγήσεις; Τι είναι ο δρόμος; Τι είναι το χωράφι που αμέσως φυτρώνει ο καρπός και ξεραίνεται μετά από λίγο; Ή το άλλο, που φυτρώνει και πνίγεται από τα αγκάθια; Εξήγησέ μας την παραβολή. Και το είπε αυτό. Όσοι είναι δίπλα στο δρόμο, που πέφτει ο σπόρος στο δρόμο, είναι αυτοί που ακούνε, μετά λέει έρχεται ο διάβολος και: «Αἴρει τόν λόγον ἀπό τάς καρδίας αὐτῶν, ἴνα μή πιστεύσαντες σωθῶσι». Ο διάβολος δεν σε αφήνει να ακούσεις, να αγιάσεις, να εφαρμόσεις. Όχι. Ξεχνάς. Χαρακτηριστικό του διαβόλου είναι να σε κάνει να ξεχνάς. Να μη θυμάσαι αυτά που πρέπει να θυμάσαι. Δηλαδή, έρχεται ένας πειρασμός· δεν θέλει ο διάβολος να σε αφήσει να σκεφθείς, τον Παράδεισο, το Θεό. Άστα αυτά, κοίτα άλλα πράγματα, σκέψου άλλα πράγματα. Σου παίρνει το μυαλό. Τα ξεχνάς όλα. Για να μη σωθείς. Η πίστη οδηγεί στη σωτηρία. Όταν πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός, όταν εμπι-στευθείς το Θεό στη ζωή σου, σώζεσαι. Γιατί αυτό σε οδηγεί σε βιώματα. Σε αγώνα, σε ανταπόκριση. Κάνεις προσπάθεια μετά.

Μετά Του λένε, καλά αυτοί είναι οι πρώτοι. Ο σπόρος που έπεσε και αμέσως φύτρωσε και μετά μαράθηκε; Τι είναι αυτό το δυσάρεστο; Είναι αυτό που έλεγα πριν. Το πυροτέχνημα που ανάβει. Και λέει ο Χριστός, αυτοί ξέρετε ποιοι είναι; Είναι αυτοί που: «όταν ακούσωσιν, μετά χαράς δέχονται τόν λόγον καί ούτοι ρίζαν ούκ έχουσιν. Πιστεύουσιν πρός καιρόν καί έν καιρώ πειρασμού αφίστανται». Τι φοβερά λόγια! Ακούς μετά χαράς, δέχεσαι τον λόγο, αλλά δεν έχεις ρίζα. Τι να την κάνω μόνο τη χαρά. Καλός ο ενθουσιασμός και πολλά γίνονται με ενθουσιασμό. Πολλοί με ενθουσιασμό ξεκινούν και πετυχαίνουν πολλά πράγματα. Είναι αυτό που λένε, «στη βράση κολλάει το σίδερο». Τώρα που είναι ζεστή η καρδιά σου. Πάρε αποφάσεις τώρα. Αλλά το θέμα είναι… Θυμάμαι, ένα παιδί μια φορά άκουγε ροκ μουσική, κασέτες. Παλιά… Τότε που δεν είχαν βγει τα εά· και είχε κασέτες. Και τους είπα μια φορά στο Κατηχητικό για τη μουσική αυτή. Εξηγούσα κάποια πράγματα και μου λέει, στο τέλος του Κατηχητικού: «Μη φύγετε, πάω σπίτι να σας φέρω κάτι». «Τι θα μου φέρεις;». Και έρχεται μετά από λίγο και μου φέρνει μια σακούλα γεμάτη κασέτες, ροκ μουσικής. «Πάρτε τα, πάρτε τα όλα αυτά, δεν θέλω τίποτα, δεν θέλω να ξανά ανακατευτώ με αυτήν τη μουσική. Κατάλαβα πόσα πράγματα κρύβονται. Πώς ταράζεται η ψυχή μου. Πώς κρύβουν μερικές φορές σατανικές καταστάσεις, άτομα που έχουνε μπλέξει με ναρκωτικά. Δεν θέλω να μπλέξω. Θέλω να είμαι καθαρός στην ψυχή. Πάρτε τα».

Τι είχε γίνει; Ζεστάθηκε η καρδιά του. Ακούσε κάτι. Ζεστάθηκε μέσα του. Φούντωσε η ψυχή του και λέει, θα κάνω αγώνα. Θα κάνω αγώνα!!.. Και φοβήθηκα. Γιατί φοβήθηκα; Γιατί αυτοί οι ενθουσιασμοί είναι ωραίοι, αλλά πρέπει να τουςχειρισθεί κανείς πολύ σωστά, πολύ καλά, για να απλώσουν και ρίζα. Ρίζα! Ρίζα έχεις; Σας έχει τύχει να σας φέρουν κάτι λουλούδια στο σπίτι, σε γλάστρες, που είναι πολύ ωραία, αλλά κάτι γίνεται, και μετά από λίγο χαλάνε αμέσως, μαραίνονται αμέσως. Τα βλέπεις τις δύο πρώτες μέρες υπέροχα και μετά κάτι γίνεται και μαραίνονται. Δεν έχουνε πιάσει καλά. Τα πουλάνε για λίγες μέρες εντυπωσιασμού. Ένα δωράκι· το πας, τελειώνει… Αυτά που έχουν ρίζα! «Κοίτα να δεις», του λέω, «εγώ Θα πάρω τις κασέτες», «και να τις πετάξετε!» μου λέει. «Δεν θα τις πετάξω! Γιατί εσύ μπορεί μετά από λίγες μέρες να μετανιώσεις για αυτό που έκανες. Κι ο Χριστός δεν θέλει με το ζόρι να αλλάζεις ζωή. Το δέχομαι αυτό που κάνεις! Χαίρομαι που ζεστάθηκε η ψυχή σου, αλλά Θέλω να το δείξεις αυτό σε διάρκεια. Σε διάρκεια, θέλω να κάτσεις ένα μήνα χωρίς τις κασέτες, δύο μήνες, πέντε μήνες, ένα χρόνο και εκεί που θα έρθει πάλι ο πειρασμός να αντέχεις να μην ακούς. Αν όμως — στο λέω!- όποτε θελήσεις να τις ξαναπά-ρεις, να μου τις ζητήσεις. Θα τις έχω να στις δώσω».