La infanoj che la strato Brufarantoj - Линдгрен Астрид - Страница 8

• Предыдущая
• 8/8

? Mi acetis Kristnaskan donacon por vi, diris Lotta.

? Kion do vi acestis? diris Jonas.

? Kremkukon, diris Lotta.

? Ho, vi stultulino, gi ne konservigos gis la Kristnaska vespero, diris Jonas.

? Jes, jen guste tio, pri kion mi ekpensis, diris Lotta. Tial mi formangis gin.

Imagu, guste tiam nia pacjo venis surstraten. Li ne sciis, ke ni eliris solaj kaj acetadis Kristnaskajn donacojn.

? Ci tiujn infanojn, mi kredas, mi estis vidinta foje, mi ne memoras, kie, diris pacjo. Sed ili aspektas carme, do mi kredas, ke mi invitos ilin en kukejon.

Ho, kiom ni ekgojis! Ni povis trinki cokoladon kaj mangi kukojn precize tiom, kiom ni volis, kaj ni sidis sur verda sofo ce Karlman, kaj estis multe da homoj cirkau­ ni, kiuj zumis kaj babilis, kaj ciuj ha-vis paketon kun Kristnaska donaco, kiun ili estis acetintaj, kaj esktere surstrate negis, kaj la kukoj plenplenis je kremo, jen kia amuza tago estis. Alvenis onklino, kiu nomigas sinjorino Friberg, kaj komencis paroli kun pacjo. Jonas kaj mi sidis silentaj, sed Lotta, si parolis multe pli ol sinjorino Friberg. Tiam pacjo diris:

? Lotta, vi ne devas paroli, kiam interparolas granduloj; vi devas atendi, gis kiam ili finos.

? Hoho, diris Lotta, tion ja mi jam provis, sed tio fiaskas. Car ili neniam finas. Tiam sinjorino Friberg ekridis kaj diris, ke nun si devis hejmeniri kaj baki Kristanskajn spickukojn.

Ankau­ ni bakis spickukojn, kvankam nur la sekvan tagon. Oj, ni bakis tre multe, tiam Jonas kaj Lotta kaj mi ? ciu el ni havis sian skatolon plena, ni bakis ilin tute solaj. Ciujn skatolojn ni metis en la infancambro, kaj ni diris, ke ni sparu la spickukojn por la Kristnaska vespero. Sed Lotta formangis la siajn jam en la sama tago kaj ne mangis betkacon por tagmango.

? Ili, eble, ne konservigus gis la Kristnaska vespero, diris Lotta.

Sed poste si venadis ciutage kaj almozpetis la spickukojn de Jonas kaj mi kaj diris:

? Mizera homoj donu al mi iom en mian manon.

Sed poste venis la Kristnaska vespero, kaj gi estas la plej amuza tago en la tuta jaro. Jen kion ni faris en la Kristnaska vespero.

Tuj post kiam ni vekigis, ni kuris suben en la kuirejon, kaj tie estis panjo, preparanta kafon. Kaj poste ni ciuj sidis antau­ la fajrujo en la gastocambro kaj trinkis kafon, kvankam ni neniam ricevis kafon antau­e. Kaj ni ricevis safranbulkojn kaj spickukojn kaj klenater[6]. Kaj la Kristnaska abio staris tie kaj odoris tiel diable bone. Tuj post kiam ni estis eltrinkintaj la kafon, ni ornamis la abion, pacjo kaj Jonas kaj mi kaj Lotta, panjo estis en la kuirejo kaj faris klupean salaton.

? Estas tre bele en nia domo, diris Jonas, do mi kredas, ke gi estas la plej fajna domo en la tuta urbo.

? Kaj kiu odoras plej bone, diris Lotta.

Panjo plantis plenan mason da blankaj hiacintoj, kiuj odoris tre carme, kaj tial cio plenis je lumo, kaj ili aspektis tute malsame ol aliaj, kaj odoris malsame. Mi satas, kiam odoras malsame dum Kristnasko.

Ni mangis multe dum la tuta tago, kaj ni mangis en la kuirejo kaj trempis panon en marmiton[7] sur la fornelo. Kaj posttagmeze ni vizitis kun panjo onklinon Berg kaj donis al si Kristnaskan donacon kaj ricevis knack-on[8] kaj frititajn migdalojn. Kaj Lotta ricevis dolcan rugan capeton, kiun onklino Berg es-tis trikinta por si.

? Nun mi preskau­ povas esti jultomte[9], diris Lotta.

Sed si ne estis. Car vespere venis vera jultomte. Li stamfis sur la perono kaj frapegis al la pordo kaj envenis kaj havis sakon surdorse, kiu plenplenis je Kristnaskaj donacoj.

? Mi ne bezonas demandi, cu estas iuj obeemaj infanoj ci tie, diris jultomte, car tion mi vidas en la sildeto.

Kaj poste li diris al Lotta:

? Gardu vin, tiel ke viaj okuloj ni forruligu el via kapo. Car Lotta staris kaj gapis al li, kaj siaj okuloj estis tute grandaj kaj rondaj.

Poste jultomte eliris kaj revenis kun granda paketo, en kiu estis miaj skioj, kaj granda paketo, en kiu estis sledo por Lotta. Sed Lotta nur staris silente kaj senmove, gis kiam la gnomo estis foririnta.

? Kiam vi estas tiom silenta, Lotta? diris panjo.

? Mi havas tikladon en la stomako, kiam mi vidas jultomten, diris Lotta. Fi, Fransson, kiom tiklas en mia stomako!

Ni bezonus iri kaj enlitigi en Kristnaska vespero nur kiam ni mem volus. Ni mangis nuksojn kaj orangojn antau­ la fajrujo, kaj ni dancis cirkau­ la abio, kaj cio estis tre mirakla. Kaj sekvan tagon, en Kristnaska tago, ni iris al julottan. Ciuj Kristnaskaj faskoj estis kovritaj de nego sube en la gardeno, sed ni forskuis gin, tiel ke paseroj povu mangi, kaj poste ni iris al la julottan. Tiam lumis la steloj, tial mi plej satas la stelojn, kvankam ankau­ la suno kaj la luno estas bonaj. Kiam la steloj brilas super la strato Brufarantoj, tiam la strato farigas tre mirinda. Lumo brilas en preskau­ ciuj domoj, ankau­ tio aspektas bele kaj mirinde. Longe, longe for, tute super la tegmen-to de la magistratdomo, tie trovigas steloj, ili estas la plej grandaj steloj, kiujn mi iam vidis.

? Ili ja estas Kristnaskaj steloj, diris Lotta.

• Предыдущая
• 8/8