Gadajacy Grobowiec - Hitchcock Alfred - Страница 4

• Предыдущая
• 4/21
• Следующая

– Smierc! – ryknela strasznym glosem. – Smierc!

Bob z przerazenia osunal sie z puf. Fiknal glowa do przodu i przez kilka sekund znajdowal sie pod stolem okrytym dluga, aksamitna serweta. To wystarczylo, zeby cos zobaczyl. I czegos dotknal.

I zeby zwial tak predko, jak tylko to bylo mozliwe.

Jupiter Jones nie przekroczyl progu hotelu “Grazia Piena”. Stal ukryty za pniem pokracznej akacji, jakie rosly jeszcze w tym starym zakatku miasta. Przypatrywal sie grubasowi – wlascicielowi siedzacemu na stoleczku i wyraznie obserwujacemu ulice.

– Zupelnie jak stary traper przed chata z bali w Gorach Skalistych! – wymruczal. – Ale tam czlowiek czeka z dubeltowka na niedzwiedzia grizli. A ten tu? Na co czeka?

Gruby odwrocil sie w strone wejscia.

– Graziella! – ryknal. – Gdzie moje cappuccino? Zaraz bedzie autobus!

Stara wychynela z holu, trzymajac w dloniach filizanke. Byla mala, gruba, na klockowatych nogach obutych w filcowe papucie.

– Nie wrzeszcz! – huknela. – Masz swoja kawe! Wrocil ten tam… z osiemnastki?

Jupiter Jones nadstawil uszu. Na szczescie oboje byli nieco przyglusi. I, na szczescie, mowili po angielsku.

– Wrocil. Zapisalem, jak kazano. Ale nie wiem, gdzie byl. Boje sie, ze to klopotliwy gosc. Moze sprawic zamieszanie. A autobus…

Stara wzruszyla ramionami. Jej ciemnoczerwone wlosy lsnily w sloncu.

– Autobus przyjedzie o czasie. Roberto sie tym zajmuje. Nie panikuj, amore mio. Wracam do kuchni. Potrzebny bedzie gar zupy!

Jupiter Jones wyciagnal z kieszeni zmieta kartke. Z drugiej ogryzek olowka. Zapisal kulfonami: Roberto? Autobus? Zupa? – z wielkimi znakami zapytania. Obejrzal sie, slyszac tupot.

Srodkiem ulicy, nie zwazajac na pojazdy, gnal Bob. Jupiter odlepil sie od akacji.

– Hej, Bob! – zamachal dlonia. – Jestem tutaj!

Andrews przygalopowal, nie mogac zlapac tchu.

– Tam, tam… ooona…

Pierwszy Detektyw szybko ocenil sytuacje. Wlasciciel hotelu wciaz saczyl cappuccino, niczego nie zauwazywszy.

– Dobra, Bob – szepnal do ucha przyjacielowi. – W tyl zwrot i cichutko, powolutku wezmiemy kurs na kiosk z hot dogami. Rozumiesz?

Bob ochlonal na tyle, by skinac glowa. Gdy juz byli poza zasiegiem wzroku hotelarza i kanciapy Clarissy Montez, Andrews odzyskal mowe.

– Ona ma pod stolem caly arsenal – zahuczal, wycierajac nos.

– Co?

– Pistolety maszynowe, bron krotka, skrzynki amunicji…

Jupiter poczul straszny glod.

– Zaplaciles za wrozenie?

– Co? – Bob wytrzeszczyl oczy – ja ci mowie, ze ona ma pod stolem…

– Slyszalem – warknal Pierwszy Detektyw. – Masz moze te dziesiec dolarow?

Oszolomiony Bob siegnal do kieszonki. Banknot zaszelescil mu w palcach.

– O, do diabla! – wyszeptal. – Z tego wszystkiego zapomnialem zaplacic.

– I bardzo dobrze – odetchnal Jupiter. Podszedl do wozka. – Dwa hot dogi z podwojna musztarda, salata i pomidorem – zazadal. – Masz, jedz.

Bob wyciagnal reke.

– Ale ja ci opowiadalem…

Jupiter Jones mruzyl oczy. Musztarda delikatnie szczypala podniebienie. Bulka byla chrupiaca, a parowka taka, jak byc powinna: goraca i soczysta. Chwilowo nic nie moglo zmacic sielanki.

– Wiem, Bob – powiedzial po dluzszej chwili, oblizujac palce. – Wiem, co wrozka ma pod stolem. I to mnie niepokoi. Mowila cos, zanim… no, zanim zwiales?

– Tak. Chyba cos o nas wie. Mowila, zebym nie scigal brodatego faceta. Bo grozi smierc.

Jupiter wyrzucil zatluszczony papier. Usmiechnal sie cieplo.

– Teraz wiem, Bob, ze Mortimer jest w prawdziwym niebezpieczenstwie. I ze my, tylko my, mozemy temu zaradzic. Wiec mowisz, ze ma pod serweta caly arsenal?

Bob wsiadal do starego forda.

– Tak. Rozpoznalem karabiny maszynowe. I kilka sztuk broni krotkiej. Mialem tylko pare sekund, Jupe. I bylo ciemno jak w grobie. Ale mimo to rozpoznalem. Ona nawet pachnie…

– Kto? Clarissa Montez?

– Glupi! – warknal Andrews. – Bron. Zelastwo. Ma taki charakterystyczny zapach. Smar… czy co innego.

Wyjezdzali z wloskiej dzielnicy. Jupiter zamyslony, Bob wciaz owladniety strachem.

– To wszystko nie ma sensu – powiedzial Pete, gdy pare godzin pozniej spotkali sie w Kwaterze Glownej. – Wrozka zamieszcza ogloszenie w Internecie, a pod serweta ma caly arsenal? Po co? Zeby zabijac wlasnych klientow, jesli nie zaplaca dziesieciu dolarow? To sie, panowie detektywi, kupy nie trzyma!

Jupiter Jones skubal warge.

– Na pierwszy rzut oka rzeczywiscie – westchnal – bez sensu. Ale wyczuwam pewne powiazania.

– Jakie?

– Hotelarz czekal na autobus. I to nie miejski, bo zaden tamtedy nie jezdzi. Przemyt? Wspolnie z Clarissa Montez?

– Wrozka przywodczynia gangu? Autobusy pelne Czerwonych Brygad? Albo mafii chinskiej zwanej Triada? – Bob prychal niczym rozwscieczony kot. – Stol jest okragly. Olbrzymi. Serweta z fredzlami siega ziemi. Mozna tam schowac pulk piechoty morskiej. Albo lotniskowiec.

– Po co? – drapal sie w glowe Crenshaw.

– Punkt przerzutu broni? Szkoda, ze tak szybko zwiales. Bob. Teraz ona wie, co zobaczyles. Moze kazac nas sledzic.

– Najpierw to my bedziemy sledzic ja! – wycedzil Jupe. – Wiem, co zrobimy!

– Co?

– Pete namowi Vanesse, zeby poszla sobie powrozyc. Nikt nie bedzie podejrzewal mlodej, ladnej dziewczyny, ze idzie na przeszpiegi.

Ale zanim uszczesliwiona perspektywa poznania wlasnej przyszlosci Vanessa przekroczyla prog wrozki, nastapilo wiele innych zdarzen.

– Chce go zobaczyc na wlasne oczy – stekal Pete, robiac przysiady.

– Kogo? – zezloscil sie Jupiter Jones. – Przestan trzasc podloga. Mozg mi chlupocze!

– Chce zobaczyc ten arsenal – Crenshaw usiadl na chwile. – Dzis w nocy.

Bob o malo nie zemdlal.

– To… to jakby o polnocy wejsc na cmentarz!

Pete wzruszyl ramionami. Byl pragmatykiem. Nie wierzyl w duchy, astralne zjawy, wilkolaki i tym podobne brednie.

– Pojde z Jupiterem. Ty bedziesz mial na oku Mortimera. Moze wreszcie wyjdzie z hotelowej nory. Powtarzam: dzis o polnocy.

Pierwszy Detektyw poczul zapach slawy. Nic nie mial przeciwko nocnym podchodom, jak wiadomo, wloska dzielnica nie chodzi spac z kurami jak reszta mieszczanskiego Rocky Beach.

– Dobrze. Uprzedzcie w domu, ze znikamy. Inaczej zadzwonia w desperacji do Mata Wilsona na posterunek policji. A tego bym nie scierpial. Nie na poczatku sledztwa.

Punkt dwunasta zaparkowali na placu Trzech Wiazow. Pod jedna z akacji, bowiem wiazy zostaly wyciete chyba juz za czasow pierwszych osadnikow. Ze dwiescie lat temu.

– Jupe, wez latarki, noktowizor, sznur i kolorowa krede – Pete rozkazywal niczym prawdziwy przywodca. I choc nie calkiem to sie podobalo Pierwszemu, musial oddac sprawiedliwosc Crenshawowi. Tylko on potrafil pokonac najtrudniejsze zamki, zabezpieczenia przeciwwlamaniowe i wszelkie inne alarmy. I to wylacznie za pomoca paru sprawnie zgietych drutow, obcazkow i pilnika do paznokci, gwizdnietego mamie z kosmetyczki.

– A ja? – niepokoil sie Bob. – Mam pojsc do pokoju osiemnastego?

– Ani sie waz! – mruknal Jupiter, nurkujac w przestronnym bagazniku starego forda. – Obserwuj. W knajpach jest pelno ludzi, gra muzyka, nawet dzieci jeszcze nie spia. Udawaj turyste, laz od rogu do rogu, nie spuszczajac oczu z holu hotelowego.

– Tylko tyle?

– Az tyle.

Pete przygladal sie przez noktowizor drzwiom prowadzacym z ulicy wprost do wrozebnego sanktuarium CIarissy Montez.

– Szklane tafle. Zamek zwykly. Sekunda i jestem w srodku. Swiatla nie ma.

– A na gorze? – zastanowil sie Jupe. – Tuz nad sklepem, czy jak go zwac, jest mieszkanie. W jednym z okien jasno.

– No tak – Pete wzruszyl ramionami – mozliwe, ze slawna wrozka ma na gorze prywatne mieszkanie. To nawet wygodne. Ale nie sadze, zeby chciala zejsc teraz na parter.

• Предыдущая
• 4/21
• Следующая