La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 3

• Предыдущая
• 3/26
• Следующая

Doroteo komencis plori pro tio, car si estis solsenta inter tiuj strangaj homoj. Siaj larmoj sajne malgajigis la bonkorajn Mangtulojn, car ili tuj elprenis siajn postukojn kaj ankau komencis plori. Kaj la maljunulineto, nu si deprenis sian capon kaj ekvilibrigis la pinton sur la pinto de sia nazo, dum si kalkulis

“Unu, du, tri, ”solenavoce. Tuj la capo farigis ardeza tabuleto, sur kiu estis skribite per grandaj, blankaj kalkosignoj:

“DOROTEO IRU AL LA URBO DE SMERALDOJ. ”

La maljunulineto prenis la ardezan tabuleton de sia nazo, kaj leginte la vortojn sur gi, demandis,

“Cu vi nomigas Doroteo, karulino? ”

“Jes, ”respondis la infano, suprenrigardante kaj sekigante siajn okulojn.

“Do vi devos iri al la Urbo de Smeraldoj. Eble Oz helpos vin. ”

“Kie estas tiu Urbo? ”demandis Doroteo.

“Precize en la centro de la lando, kaj gin regas Oz, la Granda Sorcisto pri kiu mi parolis. ”

“Cu li estas bona homo? ”demandis la knabino maltrankvile.

“Li estas bona Sorcisto. Cu li estas homo, mi ne scias, car mi neniam vidis lin. ”

“Kiel mi iru? ”demandis Doroteo.

“Vi devos marsi. Estas malproksime, kaj necesos iri tra regiono kelkfoje agrabla kaj kelkfoje malluma kaj timiga. Tamen, mi uzos ciun magian arton kiun mi konas por protekti vin kontrau dangeroj. ”

“Cu vi bonvolos akompani min? ”pledis la knabino, kiu jam komencis rigardi la maljunulineton kiel sian solan amikon.

“Ne, mi ne povos, ”si respondis, “sed mi donos al vi mian kison, kaj neniu kuragos damagi personon kisitan de la Sorcistino de la Nordo. ”

Si proksimigis al Doroteo kaj kisis sian frunton delikate. Kie siaj lipoj tusis la knabinon ili lasis rondan, brilan marketon, kiel sciigis Doroteo nelonge post tiam.

“La vojo al la Urbo de Smeraldoj estas pavimita per ?avaj brikoj, ”iris la Sorcistino, “do vi ne maltrafos gin.

Veninte al Oz, ne timu lin, sed rakontu al li vian historion kaj petu lin helpi vin. Adiau, karulino. ”

La tri Mangtuloj profunde riverencis antau si kaj deziris por si placan veturon, kaj post tio ili formarsis tra la arboj. La Sorcistino amike skuetis sian kapon al Doroteo, cirkauturnis sin trifoje sur sia maldekstra kalkano, kaj tuj malaperis, kio surprizegis malgrandan Toton, kiu bojis je si tre laute post sia foriro, car li timis ec brueti dum si apude staris.

Sed Doroteo, kiu sciis ke si estas sorcistino, anticipis ke si malaperos precize tiel, kaj tute ne estis surprizita.

Kiam Doroteo denove estis sola si komencis senti malsaton. Do si iris al la sranko kaj trancis por si iom da pano, sur kiun si smiris buteron. Si donis iom al Toto, kaj preninte sitelon de la breto, si portis gin al la rivereto kaj plenigis gin per klara, scintilanta akvo. Toto kuris al la arboj kaj komencis boji je la birdoj kiuj sidadis tie. Doroteo iris revenigi lin, kaj vidis tiom allogajn fruktojn sur la brancoj ke si deprenis kelkajn, car ili estis guste kion si volis por pligrandigi sian matenmangon.

Post tio si reiris al la domo, kaj doninte al si kaj al Toto grandan trinkon de la frideta, klara akvo, si komencis pretigi sin por la veturo al la Urbo de Smeraldoj.

Doroteo posedis nur unu alian robon, sed gi estis pura kaj pendadis de hoko apud sia lito. Gi estis el katuno blank-kaj blu-plejda; kaj kvankam la bluo estis iomete fadinta pro multaj lavigoj, gi ankorau estis bela robo. La knabino zorge lavis sin, vestis sin per la pura katuna robo, kaj ligis sian palrugan sunkufon al sia kapo. Si prenis malgrandan korbon kaj plenigis gin per pano el la sranko, kaj metis blankan tukon sur la supron. Post tio si rigardis siajn piedojn kaj rimarkis kiom malnovaj kaj trivitaj estas siaj suoj.

“Certe ili ne taugas por multa marsado, Toto, ”si diris. Kaj Toto suprenrigardis al sia vizago per siaj nigraj okuletoj kaj skuis sian voston por indiki ke li komprenas kion si celas diri.

Tiumomente Doroteo vidis kusantajn sur la ablo la argentajn suojn kiuj antaue apartenis al la Sorcistino de la Oriento.

“Cu eble ilia grando taugos por miaj piedoj? ”si diris al Toto. “Ili estus tute gustaj por longa marsado, car ili ne trivigus. ”

Si deprenis siajn malnovajn ledajn suojn kaj provis la argentajn, kiuj estis tute gustadimensiaj por siaj piedoj, kvazau farite specife por ili.

Laste, si prenis sian korbon.

“Venu, Toto, ”si diris. “Ni iros al la Smeralda Urbo kaj demandos al la Granda Oz kiel ni povos reiri al Kansas. ”

Si fermis la pordon, slosis gin, kaj zorge metis la slosilon en la poson de sia robo. Kaj tiel, dum Toto trotadis sobre malantau si, si komencis sian marsadon.

Pluraj vojoj estis proksimaj, sed si ne bezonis longan tempon por trovi la vojon pavimitan per ?avaj brikoj.

Post nelonge si marsadis vigle direkte al la Smeralda Urbo, dum siaj argentaj suoj klakadis gaje sur la malmola, ?ava vojsurfaco. La suno briladis kaj la birdoj dolce kantadis, kaj Doroteo tute ne estis tiom malfelica kiom oni supozus pri malgranda knabino kiu estis subite forblovita el sia propra lando kaj surterigita en la mezon de fremda lando.

Sin surprizis, dum si marsadis, vidi kiom bela estas la pejzago cirkau si. Bonaspektaj bariloj, pentritaj delikate blukolore, staris laulonge de la ?ankoj de la vojo, kaj preter ili estis abundaj kampoj de greno kaj legomoj.

Evidente la Mangtuloj estis bonaj kultivistoj kaj sukcesis kreskigi abundajn rikoltajojn. Kelkfoje si marsis preter domon, kaj la logantoj elvenis por rigardi sin kaj klinis sin malalten dum si preteriris; car ciuj sciis ke si estas la detruinto de la Fia Sorcistino kaj liberigis ilin. La domoj de la Mangtuloj estis kuriozaspektaj logejoj, car ciu estis ronda, kun granda kupolforma tegmento. Ciuj estis blukoloraj, car en ci tiu lando de la Oriento bluo estis la plej amata koloro.

Kiam proksimigis la vespero, kaj Doroteo lacis pro sia longa marsado, kaj komencis demandi al si kie si tradormos la nokton, si atingis domon iom pli grandan ol la aliaj. Sur la verda gazono antau gi estis multaj dancantaj viroj kaj virinoj. Kvin violonludantetoj ludadis kiel eble plej laute kaj la homoj ridadis kaj kantadis; granda apuda tablo estis plene kovrita per bongustegaj fruktoj kaj nuksoj, tortoj kaj kukoj, kaj multaj aliaj bonaj mangajoj. Oni afable salutis Doroteon, kaj invitis sin mangi kaj tradormi la nokton tie; car ci tiu estis la hejmo de unu el la plej ricaj Mangtuloj en la lando, kaj liaj amikoj vizitis lin por festi sian liberigon el la sklavigo farita de la Fia Sorcistino.

Doroteo gissate mangis kaj sin servis la rica Mangtulo mem, kiu nomigis Boq. Post tio si sidigis sur kanapon kaj rigardis dum la homoj dancadis. Kiam Boq vidis siajn argentajn suojn li diris,

“Klare ke vi estas grava sorcistino. ”

“Kial? ”demandis la knabino.

“Car vi surhavas argentajn suojn kaj mortigis la Fian Sorcistinon. Krome, via robo estas parte blanka, kaj nur magiistinoj kaj sorcistinoj vestas sin per blankajoj. ”

“Mia robo estas blu-kaj blank-plejda, ”diris Doroteo, glatigante la cifojn en gi.

“Vi tre kompleze surportas gin, ”diris Boq. “Bluo estas la koloro de la Mangtuloj, kaj blanko estas la koloro de sorcistinoj; tial ni scias ke vi estas amika sorcistino. ” Doroteo ne sciis respondi, car ciuj sajne opiniis sin sorcistino, kaj si tute bone sciis ke si estas nur ordinara knabineto kiu tute hazarde estis portita de ciklono al fremda lando.

Kiam si lacigis pro tiom da rigardo al la dancado, Boq kondukis sin en la domon, kie li donis al si cambron en kiu estis bela lito. La tukoj estis el blua stofo, kaj Doroteo profunde dormis inter ili gis la mateno, dum Toto kusadis sur la blua tapiso apud si.

Si gissate mangis, kaj rigardis etan Mangtulan bebon, kiu ludis kun Toto kaj tiris lian voston kaj vocetis kaj ridis tiel ke multe amuzis Doroteon. Toto estis vera kuriozajo lau la homoj tie, car ili antaue neniam vidis hundon.

• Предыдущая
• 3/26
• Следующая